French Heavy Cavalry Italeri 6003

W dobie wojen rewolucyjnych (1792-1799) oraz - zwłaszcza - w okresie napoleońskim (1799-1815) Francja posiadała prawdopodobnie najsprawniejszą machinę wojenną na Starym Kontynencie, która nieomal doprowadziła do jej trwałej hegemonii nad Europą. Truizmem będzie stwierdzenie, że kluczowym elementem owej machiny była francuska armia. W tejże natomiast armii bardzo istotną rolę odgrywała kawaleria. W jej szeregach, jako samodzielne pułki, jednostki kirasjerów zaistniały dopiero w okresie Konsulatu (1799-1804), z których pierwsze sformowano z jednostek tzw. kawalerii ciężkiej w latach 1801-1802. W 1803 r. liczba regimentów kirasjerskich została ustalona na dwanaście. Do 1807 roku pułk kirasjerski liczył ok. 780 ludzi dzielonych na cztery szwadrony po dwie kompanie w każdym. Natomiast od 1807 roku pułk kirasjerów liczył już 5 szwadronów oraz etatowo 1040 ludzi. Podstawowym uzbrojeniem francuskim kirasjerów był (do 1805 r.) pałasz AN IX, a później zaczęto zastępować pałaszem AN XI. Bronią dodatkową były pistolety kawaleryjskie AN IX o wadze 1,29 kilograma i kalibrze 17,11 mm. Później zaczęto też używać pistoletów AN XI. Na głowach nosili żelazne kaski, a korpus ochraniał kirys złożony z naplecznika i napierśnika. Jako ciekawostkę można podać, że w latach 1805-1815 stosowano aż trzy rodzaje kirysów, które różniły się jednak od siebie minimalnie. Francuscy kirasjerzy byli klasyczną kawalerię ciężką, nadającą się przede wszystkim na polu bitwy, natomiast mającą niewielkie znaczenie w rozpoznaniu czy prowadzeniu tzw. małej wojny. Do najlepszych dowódców tej formacji można zaliczyć np. gen. d’Hautpoul, który odznaczył się zwłaszcza pod Austerlitz (1805) czy generała Espagne, który świetnie spisał się w bitwie pod Caldiero.