Wraz z rosnącą wytrzymałością niemieckiej broni pancernej, a także coraz potężniejszych dział przeciwnika, dla brytyjskich czołgów stało się konieczne posiadanie potężniejszej broni niż standardowe 75mm uzbrojenie Shermana. Rozwiązaniem był Firefly. Chociaż początkowo miał być tylko środkiem tymczasowym, Firefly z 17-funtowym działem okazał się bardzo skuteczny, po wprowadzeniu w połowie 1944 roku. Jego pierwsza poważny chrzest bojowy miał miejsce w Normandii po D-Day, gdzie spisał się znakomicie i od razu przypadł do gustu alianckim pancerniakom.